მთვარეს ვუყურებდი ფანჯრიდან. თან წვიმდა. უცებ მთვარემ თვალი ჩამიკრა, გამიკვირდა. ვუყურებდი და თავისი გრძნობები ვარსკვლავებით გამომიხატა. მერე შუბლზე მაკოცა და მაღლა აიხედა… შემეშინდა და თვალები დავხუჭე. ღიმილი ვიგრძენი სიცოცხლეს, რომ ათბობდა ისეთი მისგან. თითქოს რაღაც მაგრძნობინა და,,, ვერ ვიგრძენი. დამიწყო ლაპარაკი საიდან ვიყავი მოსული, რაღაც არაამქვეყნიურს ვგავდი თურმე და ჩემნაირი არავინ არ ყოლია ნანახი, ნუთუ… ვჭირდები ცას. – მჭირდებიო და… მიყურებდა ცა. მიყურებს, მიყურებს, მიყურებს. ფუუ, მიყვარს. მეორე დღეს ყველაფერი აირია ერთმანეთში, დაიხლართა. ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც არ უნდა მომხდარიყო. ყოველდღიურად ვიღაცას ან რაღაცას კარგავ და გიჟდები. მთვარეს თვალი გავაპარე შიშით. – აღარც ის მიყურებდა. ყველას თავისი თავის ეშინოდა… ხვდებოდნენ, ვერ აფასებდნენ. რეალისტებიც კი გახდნენ. ცუდია ალბათ, ყოველ დღე გულის ტკივილი, რომ გაღვიძებს და არანაირი სტიმულით არ ხარ განწყობილი. ყველა იმაზე ოცნებობდა, რომ ეს ყველაფერი მალე, სწრაფად და უმტკინვეულად დამთავრებულიყო. საშინელებაა ! თუ ლაპარაკობდნენ, ისიც ემოციების გარეშე. ძალით იღიმოდნენ. ცხოვრება უღიმღამდებოდა. ირგვლივ ვერავის ხედავდნენ, ხელიდან გეცლებოდა. მხოლოდ საკუთარ ტკივილს გრძნობდნენ.
აწმყოსაც სტკივა დრო.
ერთმანეთში საშინლად აზელილ და მითხიპნილ სხვადასხვა ხალხის თვალებს და გრძნობებს უყურებ და გრძნობ, რომ შენს თავს არ ეკუთვნი. სულით და სხეულით სხვა ხარ. ცუდია, როდესაც ელი იმ დღეს და წუთს წლეების განმავლობაში, როდესაც ყველაფერი დაწყნარდება. ყოველგვარი დაპირებების გარეშე, რომ ელი რაღაც–ვიღაცას და მერე ის რაღაც–ვირაც არ მართლდება. საშინლად იმედგაცრუებული და გულნატკენი მუშტს ურტყავ გულს. ვერ გრძნობ რას აკეთებ, არ ტკივა მას? შენზე მეტად ტკივა და შენზე მეტადაც წუხს, რადგან შენ წახვალ და ის დარჩება შენთან … ))
