რაც უფრო დრო გადიოდა მით უფრო ხშირად ვხვდებოდი, რომ უამრავი ადამიანი ვერ მიტანდა, შირად ვნახულობდი უსიამოვნო ნაწერებს რომელიც მე შემეხებოდა, ბლოგერები იფიცებდნენ და წერდნენ, რომ ეს ყველაფერი სიმართლე იყო: მაილი საირუსმა კაცი მოკლა, მაილი საირუსი ორსულადაა, მაილი საირუსი ბავშვის მოცილებას აპირებს. ეს ყველაფერი ჩემზე ზემოქმედებას ახდენდა, ერთხელ ქუჩაში მივდიოდი, ერთმა გოგონამ რომელიც მანქანაში იჯდა მანქანიდან წვენი გადმომასხა და გამწუმპა, უკვე შორიდან კი loser მომაძახა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ბევრ ადამიანს ჩემზე ცუდი დამოკიდებულება ჰქონდა, ვხვდებოდი , რომ უამრავ ადამიანს გულით ვეზიზღებოდი, ამ ცუდი ფაქტების მერე ყველაფერი ცუდათ ეწყობოდა, მახსენდებოდა ბაბუ და ტირილს ვიწყებდი, ვანესა მენატრებოდა, თავს ცუდათ ვგრძნობდი, ამის შემდეგ ხშირად ჩემი კლასელები მირეკავდნენ და მემუქრებოდნენ, რომ ყველას ეტყოდნენ იმის შესახებ , თუ რა დღეში მაგდებდნენ სკოლაში. ღმერთს ვანესას დაბრუნებას ვევედრებოდი, რადგან თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობდი. ჩეი მშობლიური სოფელი ძალიან მენატრებოდა, მაგრამ გადაღებების გამო იქ ჩასვლას ვერ ვახერხებდი, მართლაც ძნელია, როცა თავს გარიყულად გრძნობ და თითქოს მარტო რჩები, ყველა ადამიანს გაცლიან და ჰაერში მარტო რჩები, "ჩვენ ყველას გვაქვს სირთულეების დაძლევის საკუთარი ისტორია. ჩვენ ვიბრძვით. ჩვენ ვიმარჯვებთ. ჩვენს გვახსოვს ეს პრობლემები. იმიტომ რომ ჩვენ ყველა ჩვეულებრივი ადამიანები ვართ.” . მეც გადავწყვიტე ჩემი თავისთვის ბიძგი მიმეცა, ჩემ კლასელებს დავურეკე, ყველაზე პირველი მას ვინც ყველაზე მეტად მამცირებდა, და ტელეფონში ნაზი ხმით ვუთხარი : გამარჯობა, მე მაილი ვარ, გახსოვარ ? მინდა უდიდესი მადლობა მოგიხადო იმისთვის რომ პატარაობაში მამცირებდი, თქვენს გარეშე ამდენს ვერ შევძლებდი, თქვენ უდიდესი ბიძგი მომეცით ამ კარიერაში და დამანახეთ , რომ ცხოვრება ომია, ამ ომში გამარჯვებული მე დავრჩი. მალე წიგნს დავწერ, და მასში საპატიო ადგილს აუცილებლად დაგითმობ, ნახვაამდის. შევატყვე, რომ ჩემი კლასელი უცნაური სიჩუმით აივსო და ხმაც აუკანკალდა, რამდენიმე სიტყვა მითხრა, მაგრამ ნამდვილად ვერ გავიგონე. მათ სამაგიერო ღმერთმა გადაუხადა, ამ დღიდან მივხვდი, რომ მომავალში არაფერი დაიმალება და შურის ძიებაც არ არის საჭირო.ყოველ დღე ეკლესიაში დავდიოდი და თითო სანთელს ვუნთებდი ბაბუს და ვანესას თავიანთ საფლავებზე, ცოტა ხანში სულიერი სიმშვიდე ვიგრძენი და მივხვდი, რომ ცხოვრება ხშირად ძალიან მშვენიერია.