1812 წლის რუსეთ-საფრანგეთის დროს ხშირი იყო რუსი ოფიცრების მკვლელობა მათივე ჯარისკაცების მიერ, განსაკუთრებით ღამით. საქმე იმაშია რომ მაშინ მიღებული იყო, რომ მაღალი საზოგადოება და მათ შორის რუსი ოფიცრები საუბრობდნენ ფრანგულად და ამის გამო ჯარიკაცებს ისინი ფრანგებში ერეოდათ. ცნობილია ერთი ფაქტი, გამარჯვების შემდეგ ერთ–ერთი რუსი ოფიცერი გამოვარდა და იყვირა ფრანგულად – "დედაო რუსეთო, მე შენ მიყვახარ” – ამ დროს ერთმა "მუჟიკმა” ჯარისკაცმა არც აცია და არც აცხელა, ესროლა და იქვე გააგორა აჟიტირებული საწყალი ოფიცერი.
ცნობილია, რომ ჩერჩილს უყვარდა სომხური კონიაკი და ყოველდღიურად მიირთმევდა 50% -იან "დვინს”. თუმცა ერთ დღეს მან შეატყო , რომ კონიაკს გემო შეცვლილი ჰქონდა. მან სტალინთან გამოთქვა თავისი უკმაყოფილება. აღმოჩნდა, რომ კაცი ვინც ამზადებდა ამ კონიაკს (მარგარ სედრაკიანი) გადაუსახლებიათ ციმბირში. ის სასწრაფოდ დააბრუნეს, აღადგინეს პარტიაში. ჩერჩილმა კი ისევ მიიღო თავისი საყვარელი კონიაკი. სადრაკიანს მიანიჭეს სოციალისტური შრომის გმირის წოდება.
მაშინ როცა საბჭოთა კავშირში შეიქმნა ავტომნქანა "პობედა”, აპირებდნენ მისთვის "როდინა”- სამშობლო დაერქმიათ, როცა ეს სტალინს უთხრეს მან კითხვა დასვა: "და რა ეღირება სამშობლო?” ამის შემდეგ გადაწყდა, რომ სახელი შეეცვალათ და ასე ეწოდა ავტომნქანას "პობედა”- გამარჯვება.
კელტებს ისე სჯეროდათ მიწისქვეშა ცხოვრების, რომ შეეძლოთ ესეხებინათ ფული იმ პირობით , რომ დაუბუნებდით მას "სხვა სამყაროში”.
1918-1919 ლებში, ნიუ-არლეანში ხალხს შიშის ზარს სცემდა მანიაკი, სერიული მკვლელი-მეტსახელად "ხისმჭრელი”. მას ასე იმიტომ უწოდეს, რომ ის მსხვერპლს კლავდა მხოლოდ ნაჯახით. უცნაური თითქოს არაფერია ამაში, მაგრამ არის ერთი ფაქტი, მკვლელი წინასწარ აგზვნიდა წერილს ქალაქის გაზეთის რედაქციებში, სადაც იუწყებოდა რომ ის მკვლელობას ჩაიდენდა შუაღამეს, როცა გადაცილდება 15 წუთი და ხელს არ ახლებს იმას ვინც ამ დროს უსმენს ჯაზს. ამ დროისთვის ყველა გასართობი დაწესებულება გადავსებული იყო და ჯაზს უკრავდნენ პირდაპირ ქუჩაშიც კი.
ყურები გვჭირდება არამარტო იმისათვის, რომ გავიგონოთ, არმედ ყურში არის ორგანო, რომელიც პასუხისმგებელია იმაზე , რომ დავიჭიროთ წონასწორობა.
ცნობილი ფრაზა, რომელსაც ასე შეჩვეული ვართ -”ეს ელემენტარულია უოტსონ” კანონ დოილის ორიგინალში არც ერთხელ არ გვხვდება.
